Τριακόσιες τόσες μέρες, 

που είμασταν παρέα
κλαίγαμε, στα άσχημα
γελούσαμε, στα ωραία
πες μου, πως τις ξέχασες
κι’ ένα κρύο βράδυ,
σαν το κλέφτη έφυγες
μέσα, στο σκοτάδι?

Κάποιοι μου το λέγανε,
όταν πρωτοήρθες
μη τυχόν, σ’ εμπιστευτούν
οι φρούδες μου ελπίδες
γιατί, τέλος άσχημο,
θα είχε η φιλία
και θα τη κοπάναγες,
θα μ’ άφηνες, στα κρύα.

Όλοι δικαιώθηκαν
παρ’ εκτός εμένα
θες γιατί κουβάλαγα,
ένα τσουβάλι τρέλα
ν’ αρκεστώ, στα ξύλινα
λόγια σου μεγάλα
χρόνε μου παλιόφιλε
που έκανες, γαργάρα.

Χώρια που, στο πόδι σου
ήρθε χρόνος άλλος
μα μου φαίνεται κι’ αυτός
παπατζής μεγάλος
έφτασε, μ’ ένα σωρό
ψέματα και βάλε,
ίδιος παραμυθατζής
με σε, τάλε κουάλε!

Όλα τα νιάτα μου,

ως μαθητής τα πέρασα

καθηγητής  θαρρώ

πήρα πτυχίο, όταν γέρασα

καθώς της νιότης μου

περίεργα μαθήματα

τα κατανόησα,

σαν έγιναν παθήματα.

Έκτοτε επίμονα διδάσκω

στους νεότερους μήπως

τους κάνω κάτι τις  κάπως,

σοφότερους

ωστόσο η φύση του ανθρώπου

στη νεότητα,

δεν εννοεί να καταλάβει

τα απώτερα

γιατί οι νέοι, σαν την άνοιξη

τη πρώιμη

μοιάζουν ανέμελοι, δε θέλουν

να ναι ώριμοι

απολαμβάνουνε

του ήλιου τα θεάματα

σιγά, μη κάτσουν

να σκεφτούνε τα γεράματα!

Η κοιλιά μου γουργουρίζει

πως, πεινάει μου θυμίζει

τη καλώ να ησυχάσει,

θ’ έρθει η ώρα να χορτάσει.

Πότε είναι αυτή η ώρα,

με ξαναρωτά με φόρα

δε το βλέπεις, ζάλη έχω

αν δε φάω, δεν αντέχω!

Τη ποτίζω, με νεράκι

μπας και τη ναι καλοπιάσω

ε΄ αφεντικό γκρινιάζει,

με νερό θες να χορτάσω?

Δε διαφωνώ ωστόσο,

είπες κάτι να σου δώσω?

Με τερτίπια, μ’ αγριεύεις

πάψε να με κοροϊδεύεις

στέρεα τροφή ζητάω

σαν του Χότζα να μη πάω,

κείνο τ’ άσιτο γαϊδούρι,

με νερό και κανναβούρι.

Μάλλον, θα σε τιμωρήσω

λέω, να τη φοβερίσω

άμα προτιμάς τη κλάψα

νηστική, θα σ’ αφήσω.

Μα υπομονή, δεν έχει

ούτε καν που, με προσέχει

συνεχίζει αγριεμένη…

Νιώθω,  υποσιτισμένη

κι’ όσο η πείνα μου θεριεύει

εύκολα, δεν ημερεύει?

Σκέφτομαι, αν κι’ έχει δίκιο

να είναι παραπόνεμένη

μήπως έχω, για να ζήσω

να μπορώ να τη ταΐσω

όμως, για να τη καλμάρω

τη φουφού παίρνω κι’ ανάβω

και στη τρύπια κατσαρόλα,

μια παλιά μου, ρίχνω σόλα

λίγο υπομονή τις λέω

ώσπου να βγει η μπριζόλα.

Την ακούω που μουρμουρίζει

μες τα δόντια της και βρίζει,

μ’ άντε να της εξηγήσεις,

τα καθέκαστα της κρίσης!

 Πριν από σένα

τυχερό αστεράκι,

σε περίβλημα ανυπαρξίας

έφεγγα.

 Στην εξώπορτα του χρόνου

ελαφρύ αεράκι,

ασυνόδευτης αύρας

παρέστεκα.

Πριν από σένα

ατελές σημαδάκι,

στη παρόρμηση της ηδονής

φαινόμουνα.

Στο παρασκήνιο,

μια συγκυρία συναισθημάτων

συγκομιδή ελπιδοφόρα, 

συνέταξε.

Ανέλπιστα ευνοημένος

παρθένου στήθους

τη γλυκύτητα μαζί σου

γεύθηκα ενώ, στο πρωτόγνωρο

 της ευλογημένης σου αγκαλιάς

άγγιγμα

χαμογέλασα, στη ζωή,

σ΄ ευχαριστώ… Μητέρα!

Άφησα τη σκέψη να καλπάσει
πέρα απ’ το συμβατικό ορίζοντα
της φαντασίας.
Διαρρηγνύοντας τον ομφάλιο λώρο,
της συνήθειας
διερεύνησα αναντιστοιχίες γεγονότων,
με το μάτι ,ενός …Πολύφημου.
Αφουγκράστηκα τον ψίθυρο της ιστορίας
διατηρώντας ως πρότυπο,
Μεγάλους εθνάρχες, διδάσκαλους.
Τις επτασφράγιστες πύλες των αιώνων
διήλθα αλώβητος προσμετρώντας,
στην υπόσταση μου
το …ειδικό βάρος των Θεών!
…Άτυχος, σε προγενέστερη αντρειοσύνη
ενδιάμεσα …επερχόμενων δεινών,
στα πανανθρώπινα,
συνταυτίζομαι …απλοϊκά.
Στην ατέρμονη πορεία του σύμπαντος
απορρίπτων παρά φύση… έξοδο
παρασύρομαι ως ίχνος ανυποψίαστο,
στο ότι, μέλλει γενεί, προσυπογράφων...
Απευκταίο και άδηλο το μέλλον !

Μια κοινωνία είμαστε

…πολιτισμένη,

στο διαδίκτυο διαρκώς

προσκολλημένη,

για ένα κλικ που

επιβραβεύει το καημό μας,

στον έρωτα, τη μοναξιά

η το Θεό μας!

Μια κοινωνία δυστυχώς,

μ’ άγραφους νόμους

που επικροτεί επιμελώς

τους παρανόμους

δέχεται αυτάρεσκα

να παίζει, στο ίδιο έργο

το δάσος χάνει μα,

καλύπτεται, στο δέντρο.

Κι’ όμως, αυτή η κοινωνία

κάθε μέρα

…απλώνει όνειρα

που μοιάζουν ξεγραμμένα,

παρ’ όλα αυτά

αγκομαχά και επιμένει,

στην ανεπάρκεια να ζει

…πολιτισμένα!

Πρωί, πρωί με τη δροσούλα και καθώς εισέπραξα το    φιλοδώρημα της επικουρικής μου σύνταξης αποφάσισα, «μπας και πάνε τα φαρμάκια κάτω» να κεράσω, στον  εαυτό μου, ένα σπέσιαλ, Ελληνικό, στο καφενείο!

Πάνω εκεί ,στην απολαυστική μου προσπάθεια να σου και σκάει μύτη ο Λάκης.

…Σταυροκοπήθηκα φτύνοντας και τρείς φορές στο κόρφο μου με την ελπίδα να μη, με πάρει χαμπάρι μα του κάκου…

Ο αφιλότιμος, με …σβέρκωσε αρχίζοντας…
Κύριε, Μάκης μας καλημερούδια…

Επειδή μόλις προ ολίγου πληροφορήθηκα πως, τα τσέπωσες, κερνάς μαυροζούμι?

Δε πρόλαβα να ολοκληρώσω το αναπόφευκτο κάτσε κερν.. και ήδη, είχε στρογγυλοκαθίσει φωνάζοντας…
Μικρέ, διπλό εσπρέσο, με στέβια και που σαι, κουλουράκια δύο.

Συγκρατώντας, «για την αγένεια του» τα νεύρα μου έδωσα τόπο, στην οργή αφήνοντας να αρχίσει το γνωστό του  μπίρι, μπίρι.

Κύριε Μάκης μας, έμαθες, για το φόνο?

Ποιο φόνο?

Εκείνο, στη ρίζα της ιτιάς.

Της χιλιοτραγουδισμένη? 

Όχι! Της απεγνωσμένης..

Άντε τώρα να αποκωδικοποιήσεις τις μουρλαμάρες του Λάκη σκέφτηκα αλλά… ως λάτρης της περιέργειας είπα να το προχωρήσω, αφήνοντας το πάρλα πίπα να ρετάρει απτόητος…

Έχεις σκεφτείς κύριε, Μάκης μας, πόσα χιλιοειπωμένα, ξύλινα λογύδρια, εκστομίζουν καθημερινώς οι ισχυροί του κόσμου η όπως λέει ο ποιητής, μια μαντζουράνα ζήλεψε την ευωδιά του δυόσμου?

Αμάν Λάκη τι σοι οίστρος είναι αυτός που σ’ έπιασε, για φόνο το ξεκίνησες, στη φυτολογία σκάλωσες!

Δεν φταίω κύριε, Μάκης μας αν το ένα φέρνει το άλλο διότι, φόνος απουσία ίχνους συκής, δε γίνεται.

Λάκη κάπου αρχίζεις να με μπερδεύεις ποικιλοτρόπως πως, από τα φυτά έξαφνα πήδηξες, στα δέντρα.

Προνόμιο της μαϊμούς κύριε Μάκης μας.

Κατέχεις κι’ από δαύτο Λάκη μου?

Ακροθιγώς καθώς το περί ου λόγος ζωντόβολο πλεονεκτεί, στο ανάποδο κρέμασμα.

Δε βαριέσαι και οι νυχτερίδες κάτι τέτοιο Λάκη μου το καταφέρνουν μια χαρά.

Δεν αντιλέγω όμως εκείνες, ρουφάνε αίμα.

Εννοείς η κάθε μαϊμού, θα έπρεπε να το παίζει βαμπίρ?

Εξαρτάτε από το καθρέπτη της.

Και τι σχέση μπορεί να έχει ο καθρέπτης, με τα βαμπίρ, Λάκη?

Ε’ πως κύριε Μάκης μας που, ξεπλένεις τα αίματα?

Μάλλον, στο νεροχύτη.

Ναι αλλά.. Αν είναι βουλωμένος?

Τότε, στο νιπτήρα.

Αν κι’ εκείνος, είναι ταπωμένος?

Προφανώς, στη μπανιέρα.

Έ’ να κάπου μεταξύ όλων αυτών κύριε, Μάκης μας ελλοχεύει η μπλόφα.

Λάκη, δε νομίζεις ότι, πολύ κατασκοπία έπεσε, στη κουβέντα μας?

Γι’ αυτό επιμένω κύριε Μάκης μας ότι, ήταν έγκλημα εκ’ προμελέτης!

Άνθρωπε μου προτού, με τρελάνεις γίνε αναλυτικότερος περί, τίνος πρόκειται?

Α’ κύριε Μάκης μας αυτό που είχα να πω το είπα και όρκο, δε παραβαίνω.

Μα, για ποιο πράγμα, θ’ αθετήσεις όρκο εφ’ όσον τόση ώρα που πλατειάζεις συμπέρασμα, για το τι ακριβώς συμβαίνει, δεν έβγαλα!

Ο νοών- νοείτο είπε και τη κοπάνισε χασκογελώντας χώρια που, στο φόρτε της αγωνίας ο μπαγαπόντης, ρούφηξε και το δικό μου το καφέ! 

Για όλους...!

Η σύζυγος στον άντρα της ...τρέχει το καζανάκι...!Ε' καλά και, πόσο μακριά θα πάει...?Τον επόμενο μήνα εκείνος, γουρλώνοντας τα μάτια απ' το λογαριασμό αμάν καήκαμε...Κι' εκείνη ..Χαιρέκακα είδες μέχρι που, έφτασε τρέχοντας?

Σοφία είσαι για ένα εκκλησιαστικό?
Τι εννοείς χρυσέ μου?
Εννοώ, ένα στα όρθια..!
Κι' από πότε το στυλ αυτό κατοχυρώθηκε στα εκκλησιαστικά ?
Μα .. δε το μνημονεύουν διαρκώς ..Σοφία ορθή!

.Κουπλέ

Περίμενα να ρθείς ζωή

ευχή ντυμένη και, γιορτή,

να σεργιανίσεις πλάι μου

σαν μάνα, αδελφή μου

μα ήρθες, σαν καταστροφή

κρυμμένη πίσω απ’ τη στροφή

να κλέψεις αναπάντεχα

την τρυφερή ψυχή μου.

Ρεφρέν

Εμένα, που τραγούδα,

για σένα τη σπουδαία

και, πίστευα στα όνειρα

που κάναμε, παρέα.

Κουπλέ

Αλήθεια, πως  το σκέφτηκες

απότομα και, έκοψες

το νήμα που μας έδενε

μη ήσουν θυμωμένη?

Αφήνοντας, ένα γιατί

στην αποτρόπαια στιγμή,

που έβλεπες αχάριστη

το χάρο να, με παίρνει.

Ρεφρέν

Εμένα, που τραγούδα…

Κουπλέ

Φίλοι γνωστοί και, άγνωστοι

ας  πούμε.. Καλημέρα

μήπως βαφτεί, ποιο όμορφη

η άχρωμη μας μέρα.

Ζεστή να είναι, με ψυχής

συναίσθημα ντυμένη

ανθρώπινη, αυθεντική

όχι  ρηχά, ειπωμένη.

Ρεφρέν

Κι ‘ εγώ, τις καλημέρες σας,

με νότες, θα στολίσω

περιστερόπουλα λευκά,

στον ουρανό, θα αφήσω

να ταξιδεύουν με νοτιά,

στου κόσμου τις βεγγέρες

γεμίζοντας όλη τη γη

πρόσχαρες,  καλημέρες.

Κουπλέ

Εχθροί μου άσπονδοι, εσείς

πείτε, μια καλημέρα

εγώ ήδη, σας συγχώρησα

ρίχνοντας στον αγέρα

λόγια, που αμφισβήτησαν

της  λογικής το πρίσμα

προτάσσοντας, καλή καρδιά

 ενάντια, στο πείσμα.

Ρεφρέν

Κι ‘ εγώ, τις καλημέρες σας…

Κουπλέ

Αγαπητοί συνέλληνες

καλημερούδια ας πούμε

έτσι, μικρό ευχαριστώ

στο πλάστη μας, που ζούμε.

Ξέρω, τα βάσανα πολλά

αβάσταχτες οι λύπες

παρά όλα αυτά μέρα καλή

αξίζει, χίλιες πίκρες.

Δι’ ονόματα της χάρισε η νονά της .
τη βάπτισε.. Παρθένα και Πιπίτσα.
Όνομα πράμα το λοιπόν η φαμελιά της 
την έλεγαν η… παρθενοπιπίτσα!

Μ’ ένας τσίφτης , νεαρός κάποιο βραδάκι 
της μόστραρε, σε στυλ ρομαντικό
τι, θ’ έλεγες να βγούμε, για ποτάκι
και άμα λάχει και, κάνα σιροπιαστό?

Το όμορφο ρομάντζο κάπως έτσι
ξεκίνησε, στο δρόμο το σωστό.
μα, πάνω π’ έγλυφε η πιπί το κουταλάκι
ο μόρτης… σφύριξε και, ένα… χειροπιαστό!
Λίγο σιρόπι, με φεγγάρι και, μια πίτσα,
στο παρελθόν ξαπόστειλαν
το…  παρθενοπιπίτσα!

Σκεφτήκανε τ’ απονενοημένο
να το κρατήσουνε παντοτινά κρυφό
γιατί, να χάσει το πανέμορφο όνομά της
να παραμείνει, όπως τον παλιό, καλό καιρό!

Πάνω στο δίμηνο όμως ακριβώς και, κάτι
τα σημαδάκια είχαν γίνει φανερά.
κι’ ενώ η μαμά, δεν έκλεινε πια μάτι,
ο φάδερ ρώταγε πως, πάχυνε η μικρά?

Αχ μωρέ Μπάμπη τι ρωτάς,
του λέει η Κίτσα
ξέχασες  πόσα λιπαρά
έχει, μια  πίτσα?
«Τι εννοάς, απόρησε ο Μπάμπης».
μας έχουν φέρει προ τετελεσμένου
κι’ ωμά το λες η παρθενοπιπίτσα
ολίγον σκέτη έχει μείνει , από Πιπίτσα?

Τι να σου πω, το γρίφο βρήκες
δε λες καλά, 
που καταργήθηκαν οι προίκες!!

Κουπλέ

Στα Αι-Τι-εΜ μου λες τη νύχτα
αργείς γιατί, σε πιάνει η ρήτρα,
που βάζει κάπιταλ κοντρόλ
μα εγώ, έμαθα, με ροκ’ εντ ρολ..
Σε ξεζουμίζει κάποια χήρα
και, ευτυχώς πρέφα σε πήρα
πως, ασχολείσαι με άλλα σπορ
κι’ ότι, το παίζεις, σέντερ φορ.

Ρεφρέν

Το παραμύθι σου, δεν βγαίνει
έχασες τη δεδηλωμένη
είσαι, στα πρόθυρα μομφής
και, κρίνεσαι ανεπαρκής.

Κουπλέ

Στάχτη στα μάτια, δε μου ρίχνεις
και, απορημένος μη μου δείχνεις
με πρόφαση τα Αι-Τι-εΜ
μη μου το παίζεις φλου και, εμ.’
Τελειωμένη ιστορία
είναι αίσθημα, με δυσπιστία
ψήφο αρνούμαι, σ’ ενοχές
τραβάω, κόκκινες γραμμές.

Ρεφρέν

Το παραμύθι σου, δεν βγαίνει…

Κουπλέ

Πήρα, απ’ τα σύννεφα σταγόνες,

αχτίδες του ήλιου φωτεινές,

τρελλών ηρώων τους αγώνες

ευαισθησία, από το χθες.

Διάλεξα, εκχύλισμα αρωμάτων

κρίνων, επίμονη ευωδιά

μελωδική ροή  ακουσμάτων

κι’ αθώο γέλιο, από  παιδιά.

Ρεφρέν

Σπονδές, σου κάνω  έρωτα μου

μ’ ότι, πιο όμορφο μπορώ

ναός, στολίστηκε  η καρδιά μου

έλα μου, να προσευχηθώ.

Πήρα, αγριόμελου την γλύκα

εαρινή αστροφεγγιά

αρχαία δόξα από την Πνύκα,

ελπίδα, απ’ τη παρηγοριά.

Ελαίων διάλεξα τα αιθέρια

ευαισθησία  δειλινών

κι’ από της θάλασσας  το κύμα

ψιθύρους, σπάνιων κοχυλιών.

Ρεφρέν

Σπονδές, σου κάνω  έρωτα μου…

Για όλους...!

Ταξιτζής μετά από νυχτερινή βάρδια επιστρέφει στο σπίτι και, ρωτά με ενδιαφέρον την .κυρά του…

Γλυκιά μου πως πέρασες χθες?

Τίποτα το ιδιαίτερο αγάπη μου! Είδα μια καλή ταινία, απόλαυσα ντάκος και, πήγα για ύπνο.

Το επόμενο πρωινό ο κουρασμένος  ταξιτζής ξαναρωτά…

Μωρό μου πως, πέρασες χθες?

Τα συνηθισμένα καλέ μου. Άκουσα λίγο μουσική απόλαυσα ντάκος και, κοιμήθηκα…

Καλά βρε παιδί μου μόνο, με ντάκος την βγάζεις?

Δεν ξέρεις αγάπη μου ότι, είναι μόδα φίλες και, γνωστές στην γειτονιά  ντάκος απολαμβάνουν.

Το ίδιο τροπάρι συνεχίζονταν για μεγάλο διάστημα ώσπου, μια διαρροή στο σπίτι ανάγκασε τον ταξιτζή εκεί, στον καφενέ που σύχναζε να ρωτήσει τον καφετζή…

Ρε συ Νώντα, ξέρεις κανένα υδραυλικό?

Ναι αμέ και, μάστορας, με αρ……… συμπλήρωσε  φωνάζοντας..

Αριστείδηηηη!

Ακούω λέγε… Πετάχτηκε, ένας νταβραντισμένος νεαρός

Ο φίλος από δώ, ψάχνει υδραυλικό.

Ο ομορφάντρας πλησίασε και, δίνοντας το χέρι στον ταξιτζή αυτοσυστήθηκε..    Ντάκος  Αριστείδης  τι.. ζημιά έχουμε?

Ο ταξιτζής ακόμη τρέχει, για το διαζύγιο αλλά… οι υπόλοιποι ποιος ξέρει..?

Ένα πρωινό μεγάλο φορτηγό σταματά έξω από μια μονοκατοικία. Κατεβαίνει ο συνοδηγός και, χτυπά το κουδούνι. Εμφανίζεται η οικοδέσποινα ρωτώντας... Τι τρέχει θέλετε κάτι?

Που να αδειάσουμε το ψάρι? Ρωτά ο συνοδηγός

Ποιο ψάρι?  Ακούγεται  απορημένη

Αυτό το μεγάλο  ελάτε να δείτε λέει  ανοίγοντας την πίσω πόρτα ο συνοδηγός.

Μα... αυτό είναι τεράστιο που να βάλω τέτοιο ψάρι τι είναι?

Κυρία μου, δεν ξέρω που ,θα το βάλετε αλλά...ο γιος σας, δεν πήρε δέκα ,με τόνο

ορίστε εμάς, μας είπαν να σας φέρουμε τον τόνο!

Για όλους...!

Για όλους...!

Κουπλέ

Στα πρέπει εναντιώθηκα

που, καθορίζουν νόμοι

τις τύψεις ξεφορτώθηκα

μαζί , με τα συγγνώμη

και, αποδίδω σεβασμό

μονάχα, στην καρδιά μου

αφού, όπου έκανα καλό

βρήκα και, τον μπελά μου.

Ρεφρέν

Αναμνήσεις  διαγράφω

το φωνάζω, το υπογράφω…

Κοινωνία, είσαι ψέμα

και, γι’ αυτό παρτίδες, τέρμα.

Κουπλέ

Ας  μη με πει κανένας σας

αγύριστο κεφάλι

καμιά διαπραγμάτευση,

δεν θα, με πείσει πάλι.

Ν’ απαρνηθώ τα θέλω μου

ξανά, δεν επιτρέπω

τελείωσε, για πάρτη μου

κανόνες, θα ανατρέπω.

Ρεφρέν

Αναμνήσεις  διαγράφω…